Uważam, że T. Powszedniak z upublicznieniem naszych akcji na giełdzie nie ma nic wspólnego. Wprost przeciwnie, w minionych piętnastu latach dał się poznać jako destruktor przemian gospodarczych, przystając z ludzmi, którzy mieli niecne zamiary wobec naszej firmy. Oto przykłady:
1. Pod koniec lat 80-tych i na początku lat 90-tych w firmie funkcjonowało takie ciało, jak Rada Pracownicza (RP). W pierwszym głosowaniu RP nie zaakceptowała przekształcenia zakładów w spółkę akcyjną. Dopiero po usilnych zabiegach prezesa M. Malinowskiego rada ta, nie z przekonania, ale z grzeczności wobec prezesa w drugim głosowaniu tę decyzję zaakceptowała. Prominentnym członkiem RP był T. Powszedniak, który nie chwali się jaką postawę wówczas przyjął. Czyżby w obu głosowaniach był przeciwny przekształceniu?
2. W następnych latach, będąc w Radzie Nadzorczej (RN), już po przekształceniach 1 września 1992 roku T. Powszedniak i A. Dmoch totalnie i bez pardonu zwalczali M. Malinowskiego, dyskredytując jego decyzje w zakładowych środkach przekazu (biuletyny, rozgłośnia zakładowa). Kiedy w połowie lat 90-tych na szeroką skalę prowadzono remonty łazienek, pokoi śniadań, szatni, pomieszczeń dla pracowników, stanowisk pracy oraz modernizacje instalacji produkcyjnych, T. Powszedniak uważał, że to dla pracowników nie ma większego znaczenia. W tej sprawie prowadziłem z nim w dość ostrej formie liczne dyskusje. Mieliśmy ku temu okazje, ponieważ razem pracowaliśmy w Zakładzie Amoniaku na jednej zmianie.
3. Był przeciwny budowie Melaminy II uważając, że nie spełnia ona kryterium dywersyfikacji produkcji. Budowę Melaminy III krytykował totalnie, porównując brak zabezpieczenia kredytowego do zbrodni na firmie. Pani A. Dmoch dzielnie go w tych destrukcyjnych działaniach wspierała. Twierdził, że decyzja o budowie Melaminy III podjęta była w celu doprowadzenia firmy do upadłości, uzasadniającej podział i prywatyzację?! Należy w tym miejscu przypomnieć, że zarówno T. Powszedniak, jak i A. Dmoch byli wówczas wpływowymi działaczami NSZZ „Solidarność”. Związek ten nigdy nie zdystansował się od ich szkodliwej dla firmy działalności.
4. Pamiętam nagonkę na M. Malinowskiego, kiedy w 2001 roku firma podjęła pierwszą próbę wejścia na giełdę. T. Powszedniak i A. Dmoch byli wówczas forpocztą opozycji wobec prezesa, reprezentowali swoich protektorów M. Pochwalskiego i Z. Gruszeckiego. To prawda, że sytuacja gospodarcza kraju nie sprzyjała wówczas tej prywatyzacji. Nie mniej z perspektywy późniejszych decyzji Rządu, Ministerstwa Skarbu Państwa i Nafty Polskiej, które to postanowiły rozparcelować naszą firmę, rozumiem upór prezesa. Przewidział niecne zamiary kolesi i chciał im zapobiec.
5. Tym, którzy zapomnieli przypomnę najnowszą historię naszej firmy. 2 kwietnia 2002 r. Zarząd wydał w drodze uchwały pozytywną opinię w sprawie założeń „Programu restrukturyzacji i prywatyzacji sektora Wielkiej Syntezy Chemicznej”. Za głosowali: M. Pochwalski, Z. Gruszecki i A. Kania, przeciw: M. Malinowski, wstrzymała się K. Murat. Założenia programu były wytycznymi, które znalazły się w przyjętej przez rząd 4 czerwca 2002 r. „Strategii dla przemysłu chemicznego w Polsce do 2010 r.” oraz przyjętej 12 listopada 2003 r. „Strategii restrukturyzacji i prywatyzacji Sektora Wielkiej Syntezy Chemicznej”. W sposób daleki od przyjętego w cywilizowanym świecie 5 lipca 2002 r. zwolniono z pracy M. Malinowskiego, K. Murat i A. Gębala. W kolejnych tygodniach, o godzinie 14.50 w piątek, zwalniano z pracy lub degradowano kolejnych pracowników zajmujących kierownicze stanowiska. W tym czasie w firmie mówiło się o „czarnym piątku”. Pracownicy zajmujący kierownicze stanowiska, kiedy zbliżał się piątek przeżywali horror. Nowy prezes Zarządu Z. Kwiatkowski bez konsultacji z organizacjami związkowymi podjął decyzję o wypowiedzeniu ZUZP z dniem 1 grudnia 2002 r. Na wieść o możliwym wypowiedzeniu ZUZP (zmiany w KP), jak również już po jego wypowiedzeniu, około 400 pracowników odeszło na emeryturę i głodowe (około 830 zł) świadczenia przedemerytalne, obawiając się utraty wysokiej nagrody jubileuszowej oraz odprawy emerytalnej. Niektórzy prawdopodobnie na tym świadczeniu są do dnia dzisiejszego.
Rodzi się więc pytanie: gdzie był i co robił pan T. Powszedniak, aby zapobiec tym wszystkim niecnym działaniom opisanym w tekście? Otóż był w Radzie Nadzorczej z rekomendacji naszego związku i nie zrobił nic, aby tym działaniom zapobiec. Wprost przeciwnie, działał destruktywnie ze szkodą dla firmy. Udzielił rekomendacji A. Kani w wyborach do zarządu, nie zważając na to, że nasz związek udzielił rekomendacji innemu kandydatowi. Jako przewodniczący Komitetu Protestacyjnego oraz przewodniczący Wspólnej Reprezentacji Związkowej ds. zabezpieczenia interesu załogi w procesie prywatyzacji, doprowadził do paraliżu tego pierwszego i likwidacji drugiego. Kiedy nasza organizacja zwróciła się do niego z apelem o wycofanie rekomendacji A. Kani, odmówił. Zarząd związku podjął 10 kwietnia 2002 roku uchwałę o wszczęciu procedury odwołania A. Kani z funkcji członka zarządu. W dniach 28-31 października 2002 r. odbyło się głosowanie nad odwołaniem członka zarządu z wyboru pracowników. W wyniku głosowania 9 stycznia 2003 r. A. Kania został odwołany z funkcji członka zarządu. Wobec powyższych faktów 28 lutego 2003r. zarząd związku podjął uchwałę o wycofaniu rekomendacji udzielonej T. Powszedniakowi do zasiadania w RN ZAP. Parcelację firmy w postaci „Strategii …” przyjęto w niecały rok po nieudanym debiucie giełdowym jako jej alternatywę.
Reasumując, w owym czasie nie można było być jednocześnie zwolennikiem parcelacji naszej firmy i prywatyzacji przez giełdę. Pan T. Powszedniak mówił, że jest szczery aż do bólu. No cóż, widocznie ból nie był zbyt silny, skoro wyznania niezbyt szczere.
Ale mnie to nie dziwi – jacy protektorzy taki protegowany, a każdy ma takich protektorów, na jakich zasługuje.
Ryszard Szubstarski
· Napisane przez bosman
dnia 07.11.2006 17:01 ·
0 komentarzy ·
1805 czytań ·
