Jak łatwo się domyśleć, pod taką formułkę można później wcisnąć każdy powód. Z uwagi na powagę sprawy i chęć poznania bliższych powodów złożenia tego wniosku poprosiłem o przełożenie rozpatrywania tego punktu o kilka dni, by dać szansę zarówno radzie, jak i zarządowi na wyjaśnienie sprawy lub ujawnienie członkom rady choćby jednego konkretnego szczegółu takiej decyzji MSP. Uważałem bowiem, że ważnej dla firmy decyzji nie można podejmować w oparciu o lakoniczny wniosek, bez dokładnego poznania powodów. Nie chciałem uczestniczyć po raz kolejny w radzie, która z nieznanych powodów ma zmieniać w krótkim czasie kolejnego prezesa spółki, tym bardziej że – w mojej ocenie – nie było merytorycznych powodów takiej decyzji: wyniki spółki są dobre, akcje zakładów są wysoko notowane na giełdzie, rozpoczyna się realizacja zakrojonego na szeroką skalę programu inwestycyjnego, zarówno na instalacjach zakładów, jak i w obrębie Puławskiego Parku Przemysłowego, realizowana jest przyjęta przez radę strategia spółki, zakładająca samodzielny, wielopłaszczyznowy rozwój firmy.
Mimo że nie ujawniono powodów, jakimi kierował się wiceminister, mogę się domyślać, że to właśnie samodzielny rozwój naszych zakładów nie podoba się w Ministerstwie Skarbu Państwa. Obawiam się, i obym się mylił, iż w ten sposób toruje się drogę do Puław dla Ciechu. Tej koncepcji obecny zarząd jest przeciwny.
Co może oznaczać dla Puław przejęcie przez Ciech? Można sobie wyobrazić. A że jest coś na rzeczy, wskazuje wiele sygnałów i ze strony Skarbu Państwa, i samego Ciechu. Zamiar odwołania prezesa był tego ewidentnym przykładem. Obawy dotyczące ekspansji Ciechu są też wyrażane przez inne osoby (chociażby w artykule opublikowanym w ostatnim numerze biuletynu „Solidarności”). Nie chcąc przykładać ręki do takiego scenariusza, postanowiłem zrezygnować z członkostwa w radzie nadzorczej. Chciałem też, by zaskoczony tą informacją zarząd miał czas na wyjaśnienie sprawy wniosku o odwołanie prezesa.
Jak już dzisiaj wiadomo, 27 lipca odwołano prezesa Zakładów Azotowych „Puławy” SA z funkcji. MSP swoją decyzję próbuje tłumaczyć tym, że już wiosną utraciło do niego zaufanie i kilkakrotnie – rzekomo – prosiło go nawet o podanie się do dymisji. Jest to ewidentne dorabianie ideologii po czasie dla podjętej w dużym pośpiechu decyzji. Podobnie zresztą rzecz się miała w przypadku poprzedniej prezes. Bo czy można uwierzyć w to, że MSP czekałoby tak długo, gdyby to, co twierdzi teraz było prawda?
Trzeba też zadać pytanie, jaki wpływ na decyzję MSP miało pismo wysłane w tajemnicy przed wszystkimi, choć podobno w imieniu załogi, przez działaczy „Solidarności” i ZZIT z żądaniem odwołania całego zarządu? Było pretekstem, czy też powodem? Na koniec chciałbym odnieść się do zarzutów stawianych przez nieprzychylnych mojej osobie działaczy związkowych. Zarzucono mi bowiem narażenie ZAP na ogromne straty. Z tym jednak nie mogę się zgodzić. Czas uzyskiwania niezbędnych zgód organów spółki dla realizacji inwestycji zawsze był niestety długi. Nie będę wymieniał tu wniosków zarządu, jakie rada opiniowała i zatwierdzała w ostatnim czasie do realizacji, o czym zresztą informowałem cyklicznie w biuletynie „Nadchodzą Zmiany”. Na przykład jeden z wniosków zaopiniowanych przez radę 23 kwietnia br. nie został przez ostatnie walne „Azotów” rozpatrzony, mimo że opinia rady w tej sprawie była pozytywna. Zdarzało się, że rozpatrywanie części wniosków rada przekładała na późniejsze terminy. A w historii pracy tego organu bywało jednak i tak, że nie było co opiniować lub, że niektórzy członkowie rady, jak długo mogli, blokowali decyzje. Wtedy „zatroskani” działacze nie krzyczeli. Zdarzały się także rezygnacje z pracy w radzie, jak choćby ostatnio w maju i nikt wówczas ze „świętym oburzeniem i zatroskaniem” nie wyliczał strat. No cóż, jak wiadomo, zbliżają się wybory do rady nadzorczej na kolejną kadencję, a niektórzy z moich krytyków nawet nie próbują ukrywać swoich aspiracji w tym względzie.
