Podczas spotkania związków zawodowych z zarządem firmy podniesiona została kwestia procedury awansowania pracowników naszej firmy. Przedstawiciel ZZIT zapytał, kiedy przywrócone zostaną konkursy na poszczególne stanowiska. Odpowiedzi udzielił Marcin Buczkowski, członek zarządu ZAP. Sens jego wypowiedzi był mniej wiecej taki, że stanowiska kierownicze dzisiaj obsadzone są przez kompetentnych ludzi, najlepszych fachowców i jak na razie nie ma potrzeby ich zmieniać. Jeżeli natomiast któryś z nich odejdzie na emeryturę lub umrze, to zarząd będzie wiedział, kogo awansować na jego miejsce. Dyskusji na ten temat właściwie nie było, bo wszystkim uczestnikom spotkania odebrało głos. Pani prezes Małgorzata Iwanejko, ratując sytuację, nieśmiało próbowała prezentować nieco odmienne zdanie, ale właściwie niczego to nie zmieniło.
W tym miejscu wypada przypomnieć, że o praktyce awansowania pracowników stosowanej przez M. Buczkowskiego pisalismy już w „Nadchodzą Zmiany” w czerwcu 2005 r. w artykule „Sekretariaty kuźnią kadr” - chodziło wówczas o awansowanie sekretarki Buczkowskiego na stanowisko kierownika zespołu informacji, z jednoczesnym przyznaniem jej wynagrodzenia o jedna grupę wyżej niż przewiduje to taryfikator. Na temat takich praktyk wypowiadał się ostatnio jeden z ekspertów od zarządzania zasobami ludzkimi. Z jego wypowiedzi wynikało, że zdarzenie takie jest typowym przykładem zjawiska zwanego „olśnieniem”. W skrócie polega ono na tym, że „olśniony” przełożony, w tym wypadku M. Buczkowski, zaczyna myśleć według następującego schematu: „Skoro jest taka ładna, to musi byc bardzo mądra”.
Jako usprawiedliwienie dla pana Marcina należy stwierdzić, że zjawisko to jest dość powszechne. Nie w każdym jednak przypadku „olśnionemu” płaci się 20 tysięcy zł miesięcznie...
S. Wręga
|
